Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. . Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. . David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. . . Her şey böyle başladı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. . Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. . David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. . Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. . Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. . Her şey böyle başladı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. . Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı.