Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. . Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. . Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. . David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Her şey böyle başladı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. . Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. . Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Her şey böyle başladı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. . Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. . Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. . Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. . Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. . Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek.