Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Her şey böyle başladı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. . . Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. . Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. . David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. . Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Her şey böyle başladı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. . Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. . Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. . Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. . David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. . Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı.