Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Her şey böyle başladı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. . . Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. . Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. . Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. . David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Her şey böyle başladı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. . Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. . Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. . Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. . David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. . Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı.