Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. . İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Her şey böyle başladı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. . Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. . Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. . Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. . Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. . Her şey böyle başladı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. . O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. . Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. . Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. . Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı.